General

Dadamning ovozi har doim bir xil ohangda yangraydi—sal og‘ir, biroz charchagan, lekin bardavom. U kechqurun uyga kelganida har doim birinchi […]

O‘sha kun xotiramdan hech chiqmaydi. Quyosh g‘ira-shira botayotgan, g‘arb osmoni xuddi yonayotgan cho‘g‘dek qizargan. Bizning mahalla tinch, faqat qushlarning kechki

Uyimizning ayvonida o‘tirib, oftobning so‘nggi nurlari devorlarga osilgan eski suratlarga tushayotganini kuzatardim. Bu suratlarda hayotimning parchasi yashiringan edi—bolalik, ota-onamning yoshligi,

Bugun ertalab buvimning sandiqchasini ochganimda, unutilgan xotiralar qaytib keldi. Sandiqchaning yog’och hididan tortib, ichidagi eski ro’molchaning gul naqshlarigacha – hammasi

Ko’klamning iliq kunlaridan birida buvimning hovlisidagi so’rida o’tirib, eski xotiralarni yodga oldim. Ramazon oyi edi. Hovlimizda gullar ochilgan, behining xushbo’y

Oftob botib, Surxondaryoning janubidagi qo’riqxonada tungi sokinlik cho’kdi. Men, tabiat muhofazachisi Alibek, darvozani qulflab, navbatchilik postiga yo’l oldim. Yigirma yildan

Men yoshligimda Samarqandning Chang ko’chasida yashar edim. Bu ko’cha shunday tor ediki, qo’shni xonadonlarning derazalaridan bir-biriga non uzatish mumkin edi.

Men har kuni ertalab bobo’mning bog’iga boraman. Bu bog’ bizning mahallaning chetida, kichkina tepalik ustida joylashgan. Bobo’m bu bog’ni ellik

Bugun ertalab onam har doimgidek meni uyg’otdi. Lekin bu safar boshqacha edi. Uning ko’zlarida men hech qachon ko’rmagan bir ma’no